Síðasta bloggið !!!

The shawshank redemption

Jæja...seinasti séns til að blogga (að eilífu) og ég ætla að nýta mér tækifærið og blogga um mynd sem ég sá fyrir einhverjum vikum.
Myndin er frá 1994 og byggð á smásögu eftir Stephen King og gerist að mestu leyti í Shawshank fangelsinu í Maine fylki í Bandaríkjunum yfir 2-3 áratugi. Segir frá Andy Dufresne bankastarfsmanni sem er dæmdur fyrir morðið á eiginkonu og elskhuga hennar. Við fáum þau skýru skilaboð strax að Andy sé saklaus af þessu ódæðisverki.
Þegar Andy kemur í fangelsið hittir hann m.a. Red sem er lífstíðarfangi og aðalareddari í fangeslinu og tekst með þeim vinátta. Red hafði í byrjun litla trú á Andy en smám saman áttar hann sig á að það er mikið spunnið í Andy. Andy kemur sér í þá stöðu að sjá um skattamál ýmissa fanga og fangavarða og alfarið fjármál fangelsisstjórans sem er algjör “s.o.b”. eins og fangelsisstjórar í öllum fangelsismyndum. Það er farið illa með Andy en hann á síðasta orðið. Í ljós kemur að hann hefur í tuttugu ár verið að grafa göng með litlum hamri og skeið inni í klefanum sínum án þess að nokkur vissi og einn góðan veðurdag lætur hann til skarar skríða og lætur sig hverfa. Hann er búinn að koma því þannig fyrir að hann getur tekið út af reikningum fangelsisstjórans stórar fjárhæðir og um leið búinn að koma því þannig fyrir að pottþéttar sannanir eru fyrir fjármálasvindi hjá fangelsisstjóranum og hann grípur til þess ráðs að fremja sjálfsmorð. En Andy lætur draum sem hann hefur sagt Red frá rætast um að setjast að við Kyrrahafsströnd Mexico og hefur komið því þannig fyrir að þegar Red losnar úr fangelsi skömmu eftir að Andy er flúinn á hann peninga til þess að komast til Mehíkó! og hitta vin sinn og er endirinn einstaklega hjartnæmur og sýnir vel hversu sterk vinátta þeirra var og sönn.

Þetta er verulega sterk mynd, vel leikin af Tim Robbins og Morgan Freeman sem Andy og Red og reyndar standa flestir leikarar sig vel. Það virkar mjög vel í þessari mynd að hafa Morgan Freeman sem sögumann cuz his voice is cool! Þetta er mynd sem maður sér oft á ýmsum topp 100 listum yfir bestu myndir allra tíma m.a. nr. 1 af 250 myndum á IMDB en þetta er náttúrulega “mainstream” mynd.
Í þessu tilfelli eru góðir gæjar (fangarnir) og vondir kallar (fangaverðir). Er einhver message í myndinni eða er hún pointless?
Nú eins og Andy segir “Fear can hold you prisoner. Hope can set you free” (Nei ég mundi þetta ekki, heldur sá þetta á netinu). Hann gaf aldrei upp vonina sem er náttúrulega það auðveldasta í fangelsi með lífstíðardóm á þér. Ein magnaðasta setning myndarinnar er líka “Get busy living, or get busy dying”. Hann hafði líka þau áhrif á Red að þegar hann losnaði út þá náði hann sér út úr vonleysinu sem heltist yfir þennan fanga, sem hafði setið inni í 30 ár +, þegar hann kom út í samfélagið og varð skíthræddur þar sem hann var búinn að gleyma hvernig ætti að lifa nema innan veggja fangelsins. Eins og í myndinni er sýnt þegar gaurinn sem sá um bókasafnið í fangelsinu var sleppt út eftir 40 + ár. Hann kunni ekki lengur að lifa í venjulegu samfélagi og vildi bara fara “heim” aftur þar sem hann kunni á hlutina. Ég verð nú bara að segja að ég hef aldrei pælt í því hvernig föngum líður eftir svona langan tíma í fangelsi og svo að koma út og vera aftur meðal fólks og vera sjálfstæður. Í þessu atriði virkilega fann maður að þetta var erfitt fyrir hann og sýnir það kannski líka að þetta sé mjög góð mynd fyrst að innlifunin var svona mikil.

Mér fannst samtölin góð í myndinni og djúp líka...og söguþráðurinn var það áhugaverður að þótt að hún sé löng (140mín) þá leiðist þér ekki. Ég mæli með þessari fyrir þá sem hafa gaman að smá fanga-thriller !!

Bæ ! :D

Kvikmyndagerð 2008-2009

Kvikmyndagerð 2008-2009

Ég valdi kvikmyndagerð af því að mér fannst það hljóma áhugavert og öðruvísi heldur en öll þessi þurru bóklegu fög í MR og einnig að hin val fögin höfðuðu bara engan veginn til mín. En ég var svo sem ekkert með einhverjar miklar væntingar til fagsins. Ég hafði alveg í byrjun 5. bekkjar ákveðið að taka þetta fag og ég sé ekkert eftir því.

Í byrjun námskeiðs byrjaði Siggi Palli á að láta okkur gera maraþonmynd þar sem við þurftum að klippa í myndavélinni, en ekki í klippitölvunni. En það var mjög gaman að gera þá mynd, en eins og Jóhanna segir í sínu bloggi þá hafði maður aldrei nægan tíma til að gera myndina eins og maður hefði viljað og leggja meiri vinnu í þær, en það á líka við um allar hinar myndirnar. Það er alltaf erfitt að finna dag þar sem allir komast og allir hafa nægan tíma. En síðan áttum við að gera heimildarmynd í nóvember minnir mig og man ég að hópurinn sem ég var í var kominn með fullt af hugmyndum, en einhvern veginn varð aldrei neitt úr því að taka upp og var það eitthvað klúður. En við gerðum í staðinn auglýsingu í janúar eða febrúar, man ekki hvort og þar er það sama hægt að segja um hana að við hefðum viljað eyða meiri tíma í hana, ef hann hefði verið til staðar. Síðasta myndin var síðan lokaverkefnið sem við gerðum um Engilbert Svarfdal. Já, það er svo sannarlega gaman að þessum stuttmyndum.
En svo að ég vitni nú aftur í það sem Jóhanna skrifar um í blogginu sínu þá er ég mjög sammála henni um að það var gott að við vorum skylduð til að fara á kvikmyndahátíðir. En þegar ég keypti passann minn á RIFF þá vissi ég ekkert hvað ég var að koma mér út í og veit núna í raun ekkert af hverju ég keypti mér passann. En síðan þegar ég fékk dagskrána í hendurnar þá áttaði ég mig á því að það voru bara fullt af myndum sem mig langaði að sjá og var ég bara nokkuð dugleg, finnst mér, að fara í bíó og höfum við Birta meira að segja ákveðið að fara aftur í haust saman :)

Stemningin sem fylgir Riff var svo mikil og ég held ég hafi alveg verið óþolandi á tímabili þegar ég var að reyna að koma vinkonum mínum í bíó, sem höfðu eiginlega engan áhuga á þessu. Ég tók eftir því á RIFF að ég hafði mjög gaman að sjá heimildarmyndir og fannst mér þær oftast áhugaverðari og skemmtilegri en leiknar, nei ég segi svona..þetta er bæði skemmtilegt. Ég fór samt bara einu sinni á kvikmyndahátíðina Shorts&Docs og sá margar mjög stuttar stuttmyndir í einu og skemmti ég mér bara nokkuð vel og sé eftir því að hafa ekki séð meira á þessari hátíð. Þannig að takk Siggi Palli fyrir að hafa opnað augu mín fyrir kvikmyndahátíðum og ég veit að ég mun pottþétt fá mér passa á Riff í haust :)

Ég ætla samt ekkert að fara og ljúga og segja að ég kunni eitthvað á myndavélina núna eða kunni eitthvað að klippa núna. En ég skal þó segja að þegar við fengum klippitölvuna í nóvember eða e-ð og áttum að klippa þetta frábæra, vel leikna og epíska kokka atriði í Final Cut þá get ég ekki sagt að ég hafi eitthvað lært að klippa,en ég áttaði mig þó á því að það er mikið mál, þarf mikla nákvæmni og það þarf að vera þolinmóður (sem er ekki eiginleiki sem guð gaf mér) til þess að klippa. Þannig að með þessu verkefni varð mér ljóst að Final Cut er flókið forrit og klippara starfið er erfitt.
Það sem var mjög skemmtilegt við námskeiðið (fyrir utan allt þetta sem ég taldi upp að ofan) var að fara á íslenska mynd í bíó og fá svo leikstjóra í heimsókn, það hleypti manni einhvern veginn nær myndunum og já maður fékk betri innsýn inn í íslenskan kvikmyndaheim.
Fyrir prófið í gær var ég að tala við Birtu og hún kom með góða hugmynd og sagði að það hefði verið betra að hafa skyndipróf allavega einu sinni í þessu námskeiði og þar er ég alveg 100% sammála henni. Ég held að það sé mjög góð hugmynd og finnst mér að þú, Siggi Palli ættir að bæta því inn í, alveg tvímælalaust til að auðvelda þetta fyrir næstu krakka. Það hefði verið gott að taka allavega eitt próf af því að þá hefði maður kannski ekki fengið svona mikið tilfinninguna eins og maður kunni ekki neitt nokkrum dögum fyrir stúdentspróf og líka þá gæti maður fengið að æfa sig á þessu sem gilti síðan 40% í stúdentsprófinu, eða ekki kannski æfa sig en svona gera það og fá betri skilning á því. Ég veit að við gerðum svona svipað verkefni einu sinni í tíma með A Piece of Apple Pie, en málið er að við vissum síðan ekkert hvað var rétt og hvað var rangt eftir á.
En jæja..þá fannst mér föstudagstíminn eftir skóla mjög óhentugur, kannski af því að fyrir áramót þurfti ég alltaf að vera mætt á æfingu í Hfj kl. 5 en ég veit að það er ekki kennarinn sem velur þessa tíma og val fög eru alltaf annað hvort á morgnana eða eftir skóla þannig að það nær ekki lengra. En sumar myndirnar sem voru sýndar...úff...veit ekki alveg með þær. Ég veit að “pointið” með þessum föstudagstímum er að sýna myndir sem við myndum aldrei sjá annars, en guð minn almáttugur Hitler myndin= bæjj og Man bites Dog, úff, ég bara hata svona myndir sem sýna endalaust af miskunnarlausum morðum og á ég mjög erfitt með að horfa á þannig myndir og fannst mér hún bara ekkert sniðug. Þetta voru allvega tvær myndir sem mér finnst að mættu alveg sleppa því að vera settar í DVD eða vídjó tæki aftur.
Já að lokum líka, að blogga um myndir er frábær hugmynd, ég vissi ekki að það gæti verið svona gaman að blogga marR! En þannig er það bara og hver veit nema ég fái bara að halda plássi á þessari síðu þótt ég sé hætt í MR ? Hehehe djók !!
En jæja..þá held ég að þetta sé bara orðið alveg ágætlega langt hjá mér og ég er bara mjög fegin að ég hafi valið þetta fag, það er miklu meira jákvætt við það heldur en neikvætt og eru það mjög góðar fréttir og svo hef ég líka bara skemmt mér helvíti vel í því. Tíhí !!

Knowingknowingknowing

KNOWING !

Ég sé að það eru allir að blogga á fullu núna til að reyna að ná sem flestum stigum fyrir mánuðinn. Ég ætla ekki að vera neitt öðruvísi og því ætla ég að reyna að blogga um myndina sem ég sá í bíó um daginn, sem var Know1ng. Ég hafði séð hana auglýsta fyrir stuttu og langaði einhverra hluta vegna að sjá hana af því að mér fannst hún virka pínu spennandi. Og þar hafði ég nú alveg smá rétt fyrir mér.

Byrjunaratriðið í myndinni gerist 1959 í grunnskóla og þar sjáum við litla krakka sem eiga að teikna mynd eins og þeir halda að framtíðin verði og svo setja þau myndina í “time-capsule” og svo eftir 50 ár verður þetta tekið upp og skoðað. En við fylgjumst mikið með lítilli drungalegri dökkhærðri stelpu, Lucindu sem virðist vera að heyra raddir og virðist vera mjög mikið út af fyrir sig. Þegar þau byrja öll að teikna þá sjáum við krakka teikna týpíska hluti eins og geimför og hluti í þannig dúr. En Lucinda teiknar ekki, heldur fyllir hún allt blaðið af tölum.
Ok þetta er auðvitað eitthvað sem ég held að myndi ekki gerast í alvörunni af því að grunnskólar myndu örugglega ekkert vera að eyða peningunum sínum í eitthvað geðveikt pro-“time-capsule” en allavega var þetta samt gott atriði og góð byrjun á myndinni og stundum verður maður bara ekki að pæla í svona hlutum ef að njóta á myndarinnar.
En síðan kemur 50 árum síðar og þá sjáum við Nicholas Cage, sem leikur John og lítinn krakka sem er sonur hans og þeir eru að fara í skólann og þar á að taka upp tímahylkið. Þegar hylkið er tekið upp úr jörðinni þá er öllum krökkunum rétt ein mynd og auðvitað fær sonur hans Johns “myndina” sem Lucinda gerði með öllum tölunum. Hann tekur hana með sér heim, þótt hann megi það ekki og heldur kannski að þetta þýði eitthvað. Seinna um kvöldið fer John að pæla aðeins í þessu og kemst þá að þeim stórmerkilega hlut að tölurnar eru dagsetningar á öllum stórslysum/hryðjuverkum síðustu 50 árin og samkvæmt blaðinu þá ætti 81 manneskja að farast í einhverju slysi á morgun. John veit ekki hvað hann á að gera og fer með myndina í vinnuna, en hann vinnur sem prófessor í háskóla, og sýnir vini sínum myndina og útskýrir fyrir honum. Vinur hans á auðvitað erfitt með að trúa þessu og heldur jafnvel að þetta sé bara tilviljanir. En John getur ekki gleymt þessu og líður eins og hann sé eitthvað “chosen” til þess að stöðva stórslys í framtíðinni. Þegar það kemur að deginum þar sem 81 manneskja á að deyja í slysi þá er John fastur í umferð og hann er með GPS tæki í bílnum sínum og hann sér að tölurnar sem tákna “location” passa við tölurnar sem eru á eftir dagsetningunni á blaðinu og fattar hann þá að hann er meira að segja með staðsetninguna á slysum. Til að gera langa sögu stuttu þá er hann staddur þar sem þetta næsta slys á að gerast og það hrapar flugvél rétt hjá honum. Það var mjög flott atriði!!
John reynir að hafa samband við Lucindu, en kemst að því að hún er löngu dáin, svo hann ákveður að hafa samband við dóttur hennar sem er á hans aldri. Hann reynir að útskýra fyrir henni hvað er að gerast og hún heldur fyrst að hann sé bara einhver crazy person, en síðar í myndinni áttar hún sig á því að hann gæti haft rétt fyrir sér. Hún sagði honum að mamma hennar hefði aldrei verið eðlileg og alltaf sagt að hún myndi deyja 19.október. En á blaðinu leit sú dagsetning út svona: 19102008EE, frekar nett já..en þau gátu ekki áttað sig á því hvað EE átti að tákna og af hverju það var engin tala á hversu margir myndu deyja..en þau fatta síðar að EE táknar Everyone Else, þ.e.a.s heimsendir!! Ég nenni ekki að fara í meiri smáatriði, en síðan eftir að þau uppgötva þetta þá reyna þau að flýja því 19.október nálgast óðum. En það getur enginn flúið heimsendi.

En já yfir heildina litið þá fannst mér þetta góð mynd og spennandi.
Endirinn, sem ég ætla ekki að segja frá almennilega hérna var samt frekar tæpur og var myndin komin út í mjög yfirnáttúrulega hluti þar.
En slysin sem sýnd voru í myndinni voru vel gerð og lét manni líða eins og maður væri á staðnum.
Úff..gjéllís greinilega ekki í blogg-stuði núna!

Peace out !